Podczas urlopu miałem okazję uczestniczyć w imprezie, w której wzięło udział 6 osób, z czego 3 stanowili lekarze; pani anestezjolog i dwóch panów: ginekolog i internista-diabetolog. Impreza odbyła się w nowo-wybudowanym wielkim domu (zdaje się 300 metrów, czy więcej), przed domem stały dwa najnowsze modele volvo gospodarzy, w planach budowa basenu w ogrodzie…
Sukces finansowy? – tak. Ale okupiony ogromną pracowitością. Pan ginekolog spóźnił się na imprezę nieco, ponieważ do 20:30 przyjmował pacjentki. Pani anestezjolog mówiła mi, że jej córka (też lekarka) chce wyjechać za granice ponieważ tam „będzie mogła pracować tylko 8 godzin dziennie”. Pan internista-diabetolog już to zrobił; na co dzień jest poza Polska i istotnie pracuje „tylko” 8 godzin dziennie. Ponadto pani anestezjolog wspominała, że czasem nie ma jej w domu po 2-3 dni, ponieważ bierze „pod rząd” dyżury w szpitalu.
Patrząc z boku, ktoś niewiele zarabiający mógłby powiedzieć: „tym to się powodzi” – powiedzieć to z lekką zazdrością, czy nawet z nutką zawiści. Ale podziwiam pracowitość takich ludzi i cieszę się ich sukcesem. Ich ogromny trud został nagrodzony gratyfikacją; trud studiowania, robienia specjalizacji, odbywania staży, wreszcie trud codziennej pracy lekarskiej.
Mam w całkiem bliskiej rodzinie czworo lekarzy; wiem, ile trudu włożyli w swoje wykształcenie. Jeden z moich kuzynów, kiedy jeszcze był na Akademii Medycznej powiedział mi, iż jego największym, absolutnie największym marzeniem jest móc nie uczyć się. Wynikało to ogromnego przepracowania.
Takich ludzi trzeba stawiać za wzór, oni pokazują, że bogactwo bierze się z pracy; nie z dotacji unijnych, 500+, czy socjalistycznej redystrybucji, a właśnie z pracy i z prywatnego kapitału. Dlatego kapitalizm jest najlepszym z ustrojów (choć ma swoje wady), a socjalizm wiedzie ku dziadostwu, biedzie i niesprawiedliwości społecznej.
Najnowsze komentarze